Soms hebben ondernemers of managers/leidinggevenden het idee dat alle verplichtingen bij hen liggen en dat medewerkers alle vrijheid hebben en “overal mee wegkomen”.
Soms voelen werkgevers zich machteloos en gefrustreerd:
“Als werkgever draai ik op voor alle kosten. Ik moet verdorie twaalf jaar lang doorbetalen, terwijl mijn medewerker thuis zit.”
In Nederland hebben we het zo geregeld dat wanneer iemand ziek wordt hij niet meteen zonder inkomen komt te zitten en dat hij niet meteen zijn baan verliest. Als iemand door ziekte niet kan werken dan heeft hij recht op een uitkering. Dat recht op een uitkering kan hij laten gelden, nadat de werkgever aan zijn verplichtingen heeft voldaan.
Die plicht van de werkgever houdt in dat hij, op het moment dat zijn medewerker een uitkering aanvraagt, kan aantonen dat door zijn toedoen geen kansen op re-integratie gemist zijn. Zo hebben “we” dit in NL met elkaar afgesproken. Hier liggen ook gelijk de mogelijkheden voor de werkgever!
De werkgever heeft namelijk de plicht om ervoor te zorgen dat zijn medewerker geen re-integratiekansen mist. Eén belangrijk moment waarop hij kan zorgen dat de medewerker geen kansen mist, is er voor te zorgen dat zijn medewerker die kansen ook pakt. Als de medewerker een passende baan niet ziet zitten, dan moet hij de medewerker hiervoor motiveren of hierop aanspreken en erop staan dat de medewerker meewerkt. De sanctie die staat op het niet-regie nemen door de werkgever op zo’n moment is een loonsanctie die het UWV zal opleggen bij de aanvraag voor een uitkering door de medewerker. De werkgever moet dus regie nemen en wordt dus gedwongen om de kans op re-integratie te pakken.
Anders wordt niet de medewerker gesanctioneerd, maar de werkgever, omdat hij de medewerker hierop had moeten aanspreken. Uiteindelijk zelfs met een salarisinhouding als ultieme duw de juiste richting in.
